Historia kościoła

Historia kościoła 

Pierwszy kościół w Popowie Kościelnym uposażyli Królowie polscy na przełomie XI i XII w. Akta Grodzkie z 1391 r. wymieniają już wezwanie kościoła: Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny.
Drewniany kościół w Popowie Kościelnym, który służy po dziś dzień i jest wspaniałym zabytkiem, został pobudowany na miejscu starej świątyni w 1629 r. Jego fundatorem był dziedzic Stanisław Zagórski, burgrabia nakielski. Ufundował on również monstrancję używaną do dziś do uroczystych nabożeństw. Portrety trumienne, jego i żony, znajdują się w kościele. Dobrze zasłużony Kościołowi i Ojczyźnie został pochowany w kościele. Z tego też czasu pochodzi obraz Maryi Królowej z Dzieciątkiem w głównym ołtarzu, namalowany przez nieznanego malarza.
W roku 1720 dobudowano 2 kaplice boczne. Około 1730 roku świątynia, dość mocno podupadła, została przebudowana przez miejscowego plebana księdza Stanisława Łebkowskiego. W tym też roku kościół został konsekrowany przez księdza biskupa Franciszka Kraszkowskiego, sufragana z Gniezna. Konsekracja kościoła drewnianego w ówczesnych czasach była wydarzeniem wielkiej miary – kościołów drewnianych zazwyczaj się nie konsekruje ze względu na materiał łatwopalny.
W 1863 r. kościół, kosztem patrona i parafian, gruntownie odnowiono i pokryto łupkiem. W 1913 r. przeprowadzono restaurację wieży, a po I wojnie światowej, za księdza proboszcza Wierbinskiego, odmalowano kościół.
W 1926 r. wokół świątyni ustawiono szereg kapliczek z figurami. W tym okresie powstała też loża kolatorska, w której zasiadali co znaczniejsi mieszkańcy wsi.
Drugą wojnę światową kościół przetrwał szczęśliwie. Raz w miesiącu Mszę Świętą, na której licznie gromadzili się wierni z najdalszych stron, odprawiał dojeżdżający kapłan.
W roku 1965, jako przygotowanie do 1000-lecia Chrztu Polski, świątynia zostaje, dzięki ofiarności parafian, całkowicie odmalowana, a wszystkie ołtarze bogato złocone. W 1974 r. ustawiono w prezbiterium ołtarz soborowy i lektorium, a w roku 1977, dzięki staraniom parafian i księdza proboszcza Hieronima Banaszaka, pobudowano kaplicę pogrzebową. W latach 1988 – 89 pokryto dach i wieżę kościoła blachą miedzianą – dzięki ofiarności parafian i wysiłkowi księdza proboszcza Mieczysława Wacławskiego. Przez ostatnie lata, przy wielkim zaangażowaniu parafian i księdza proboszcza Edwarda Lajtlocha, trwała renowacja kościoła na zewnątrz i wewnątrz. Obecnie trwają prace konserwatorskie ołtarza głównego, dwóch ołtarzy bocznych i ambony.

Budowa i wyposażenie.
Kościół drewniany, jednonawowy konstrukcji zrębowej. Orientowany, zbudowany na planie krzyża łacińskiego. Dwie kaplice, po bokach nawy, tworzące transept. Zamknięte prostokątnie o kalenicach niższych od nawy. Mniejsze prezbiterium od nawy, zamknięte trójbocznie z przylegającą zakrystią z lożą kolatorską na piętrze i dużym krucyfiksem umieszczonym na zewnątrz. Kruchta z boku nawy. Wieża od frontu, konstrukcji słupowej, z kruchtą w przyziemiu, zwieńczona barokowym hełmem blaszanym z potężną latarnią. Dach dwukalenicowy, kryty blachą miedzianą.
Wewnątrz płaski strop wspólny dla nawy, prezbiterium i kaplic. Chór muzyczny o falistej linii parapetu, wsparty na czterech słupach z prospektem organowym. Belka tęczowa z krucyfiksem z XVI w. i rzeźbami Matki Bożej i Świętego Jana z pierwszej połowy XVIII w. Polichromia ludowo-ornamentalna wykonana w latach sześćdziesiątych XX w. Ołtarz główny barokowy z poł. XVII w. Dwa ołtarze boczne i dwa w kaplicach późnobarokowe z ok. 1730 r. Ambona i chrzcielnica barokowe z XVIII w. Portrety trumienne malowane na blasze z końca XVII w.
Plebania z 1860 r.
Na szczególną uwagę zasługuje zabytkowe wyposażenie kościoła: obraz Maryi Królowej z Dzieciątkiem (połowa XVII w.), monstrancja barokowa (1761 r.), kielich barokowy (1709 r.) oraz portrety trumienne na blasze z kartuszami herbowymi (m.in. Stanisława Zagórskiego).
Obok kościoła rosną stare lipy, w tym podwójna o obwodzie pnia ok. 460 cm.


Źródło: Strona (Ilona Szukała, Marcin Szukała)